Gdy ktoś powie, że jesteś za bardzo, zbyt intensywnie, zbyt odważnie...

Po prostu się uśmiechnij.

Bo tylko ten, kto zapomniał, że jest Bogiem — może się bać kogoś, kto właśnie sobie to przypomniał.

Każdy, kto budzi się do swojej większej tożsamości — przekracza próg znanego świata. Wchodzi na Ścieżkę. Zaczyna iść ku czemuś większemu niż on sam.

I właśnie wtedy spotyka opór.

Nie od Wielkiego Zła. Ale od własnej wioski: rodziny, nauczycieli, znajomych.

To są strażnicy progu — o nich pisał Carl Jung, a wcześniej pojawiali się w mitach, legendach, Ewangeliach.

Nie po to, by cię zniszczyć. Ale by sprawdzić, czy jesteś gotów nie zawrócić. Bo kiedy Ty wzlatujesz — oni czują swoje zapomniane skrzydła.

🕊 Kiedy sięgnąć po tę praktykę?

🔹 Codziennie rano, aby rozpocząć dzień od zakotwiczenia się w swojej energii, a nie cudzych potrzebach.

🔹 Po kontaktach z wciągającymi osobami, które mieszają Twoją aurę, odciągając Cię od Twojego centrum.

🔹 Gdy zwątpisz w swoją moc, bo ktoś rzucił cień na Twoje światło.

🔹 Przed wejściem w nowy program, kurs, metodę czy praktykę duchową, aby nie oddać autorytetu na zewnątrz.

🔹 Przed sesją z mentorem, by przypomnieć sobie, że to Ty jesteś źródłem – a mentor jedynie lustrem.

🔹 Gdy poczujesz się mniejsza wobec czyjegoś „autorytetu”, bo ich pewność siebie przesłoniła Twoją własną.

🔹 Kiedy rozwój duchowy zaczyna Ci ciążyć jak obowiązek, zamiast być przywilejem radosnego odkrywania.

🔹 Gdy oceniasz siebie, że „nie praktykujesz wystarczająco”, jakby duchowość była to-do listą.

🔹 Kiedy boisz się, że coś Cię ominie, bo duchowy FOMO podcina Ci skrzydła.

🔹 Przed snem, by zamknąć dzień z własną energią – i nie śnić cudzych lęków.